Wielka inauguracja w Mirado’or
Bohaterem wystawy „Refrakcje” jest światło. To w naturalnym, żywym i ruchomym świetle zanurzono obrazy, rzeźby i instalacje. To zmieniające się wrażenia świetlne pozwalają interpretować znaczenia tej różnorodności na krętej ścieżce skojarzeń. Aby komunikat stał się czytelny, nie zatracając jednocześnie elementu zagadki, kolektyw artystyczny starannie wybrał tytuł wystawy, stanowiący istotny dla niej trop. Inicjując dyskusję wokół natury percepcji, pojęć przestrzennej organizacji materii, aczasowości, kształtu, rzeczywistości, imaginacji i introspekcji. Refrakcja to proces załamania światła, umożliwiający wyraźne widzenie. „Widzieć wyraźnie” to widzieć więcej, to wydobywać i przywracać światu to, co zostało zagubione, zapomniane, nieuświadomione lub jeszcze nieodkryte.
Słoneczna dolina, miękkie wzgórza i ogrom skalistych szczytów. Pośrodku jezioro. Jego tafla mieni się odcieniami turkusu. Krajobraz uzupełnia gwarne miasteczko i molo, które prowadzi wprost do lekkiej budowli. Ta wydaje się pływać po powierzchni wody. Jej morfologia, struktura i kontekst są jak futurystyczne marzenie. Eteryczny materiał absorbuje światło słońca, księżyca i gwiazd, a przestrzeń zewnętrzna przenika do środka.
MIRAD’OR jest jak źrenica, która obserwuje. Obecność, która patrzy. To wokół jego bryły obraca się świat i przesuwają chmury. Na wodzie tańczą rozbłyski, a w szklanych taflach ścian, przegląda się życie miasteczka. Otwarte na naturę, transparentne miejsce o silnej grawitacji. Od wielu lat obiekt ten wybierają najbardziej wymagający twórcy, którzy w jego wnętrzach prezentują swe artystyczne działania oraz wyniki interdyscyplinarnych badań. To tutaj w Mirad’or, pod kierownictwem artystycznym samego Massimo Minini , wystawiali między innymi Stefano Arienti, czy Daniel Buren.
Patrzymy wciąż ucząc się widzieć. Próbujemy zrozumieć fizykę światła, pojąć relatywizm wrażeń barwnych, studiujemy historię obrazowania. Nasze przekonania na temat tego, co widzimy wywodzą się z doświadczeń przeżytych w codziennej egzystencji.
Komunikaty wizualne, fragmentaryczne archetypy, symbole i znaki czytamy dzięki naturalnej tendencji do dostrzegania tego, co jeszcze niewyrażone, zaledwie podejrzane, sekretne i niewyczerpane. Ma to związek z naszą wyobraźnią i rodzajem bagażu pamięci wizualnej.
Creare arte è un tentativo di comunicare pensieri, di „riconciliare” certi stati mentali ed emotivi tra creatore e spettatore. Gli oggetti artistici sono portatori di un messaggio visivo che può mettere in guardia, interrogare, esprimere sentimenti, proibire, indicare, sfidare o, infine, ispirare. L’atto creativo è quindi un tentativo delle menti di comunicare. Ciò che è interessante in questo contesto è la varietà di forme di questa „conversazione” e le diverse prospettive sulla stessa verità che si manifestano nelle mostre collettive, dove lo stesso tema viene esplorato da artisti diversi, radicati in culture diverse, ognuno dei quali utilizza il proprio stile espressivo. A noi spettatori non resta che rimanere curiosi e indagatori di fronte a tutto questo, conservando un infantile e avido stupore per il mondo, per poterlo scoprire con gioia dentro di noi.
