Zaczęłam malować na tkaninie myśląc o eksperymencie, o nowym doświadczeniu. Interesowało mnie jak zareaguje kolor na innym medium niż płótno. Chciałam sprawdzić w jaki sposób delikatne i szlachetne tkaniny absorbują farbę. Ślad pędzla na jedwabiu okazał się inny niż na płótnie, już wiem że mam w pewnym sensie mniejszą nad nim kontrolę i to mnie fascynuje. W przypadku tworzenia malowideł na sukniach (mam za sobą takie projektowe doświadczenie) musiałam ograniczać swoją ekspresję malarską przez formę jaką narzucał projekt, istniały tu pewne ograniczenia. W przypadku szali, moje malarstwo właściwie utożsamia się z osobą,  podąża za nią i w pewnym sensie obraca się niemal w nieskończoność. Tak wiele jest przecież gestów i póz. To właśnie z myślą o tej nieskończoności wybrałam prostą formę geometryczną, która chyba najbardziej przypomina wolność. Długi prostokąt, który mimo swojej prostoty może owijać się wokół ciała na różne sposoby: szal, kimono, suknia, spódnica.

Obraz tworzony na szalach uwalnia się z narożników i chociaż w przypadku chust napotyka na ograniczenia wielkości, to przylegając do ciała w różnych jego pozach, zyskuje zdolność przybierania różnych wyglądów. Tutaj malarstwo prezentuje swoją swobodę i nieskończone możliwości. Poruszając się w różnych rytmach, tańczy w przestrzeni.